Dzieci to potwory!!!

Kiedyś czytałam masę horrorów. Uwielbiałam ten dreszczyk na karku. Nawet jeśli później strach było usiąść na kibelku, przejść przez półmrok korytarza, czy wynurzyć kończynę spod kołdry.
Połknęłam całą twórczość Grahama Mastertona. Uruchamiała wyobraźnię solidnie.
Czas horrorów minął, kiedy na świat przyszedł mój osobisty potwór. Pojawił się z pakietem nowych, bardzo silnych emocji. Scenariusz pełen grozy od tamtej pory piszę się od nowa każdego dnia...
Spokojnie, nie jest to post proaborcyjny i swojego zdania w tym temacie nie zamierzam nikomu serwować. Post ma raczej charakter wspierający i skierowany jest do  rodziców, a właściwie mam tylko, bo to my-kobiety mamy skłonność szczególną do rozdrabniania włosa na czworo, martwienia się na zapas i szukania dziury w całym ;) Wiem, że Wam strachy na lachy również towarzyszą każdego dnia, a głowa pracuje nawet przez sen ;)))) Nie jesteście same...
Mój potwór liczy sobie szesnaście wiosen. Niech Was nie zwiedzie ta anielska twarzyczka. Bestia kuta jest na cztery  łapki. Nie znam lepszego psychologa od niej. Nikt inny nie potrafi tak dogrzebać się do moich duchowo czułych miejsc, nikt inny nie owinął mnie sobie wokół małego paluszka, jak to dziecię moje jedyne. Wszelkie strachy i lęki od tych nastu lat z nią głównie są związane. Czy da sobie radę, czy nikt jej nie zrani i w szczękę lać nie będzie trzeba delikwenta, czy mądrych wyborów w życiu dokona... Boje toczymy czasem od świtu, bo nastoletni potwór wstał i śniadania jak zwykle jeść nie chce, wegetarianizmem straszy, a hemoglobina jak zwykle pod krechą, bo ten płaszczyk, w którym do szkoły pofrunęła cienki taki, a ziąb  i leje... Ciśnienie skacze non stop, nie trzeba horrorów.
Jakiś czas temu zorientowałam się też, że od dawna nie słucham muzyki w domu. Błogosławię ciszę. Każda chwila błogiego spokoju jest na wagę złota... ech.... Wszystko się zmieniło, wszystko wywrócone do góry nogami. Świat zbudowany od nowa.

Fot.: Arek Konkol
 https://www.facebook.com/AK-Codzienny-Bokeh-746505918798376/?fref=ts

Nie było nam łatwo kiedy zostałyśmy same. Kopanie w cztery litery trzeba było znosić codziennie. Dla niektórych obciach ogromny- samotne macierzyństwo. Szyderę zgarniałam nawet z grona najbliższego. Ci, co gadali najwięcej często sami doświadczyli później tego, co za taki wstyd uważali. Cóż, karma powraca. W rewanżu śmiać się nie zamierzam.Wiem jak trudno jest być matką i ojcem jednocześnie. Mimo wszystkich trudnych chwil nie cofnęłabym czasu na ten przed obecnością potwora. Kocham do upadłego i dumna jestem z jej siły i odwagi.

Martwić będę się pewnie nawet wtedy, gdy już własną drogą ruszy naprzód. Wierzę jednak, że z mojego gadania trochę ziarenek w jej głowie już puszcza korzonki. 

Sposób na stres i domowe horrory? Mój znacie. Nic mnie tak nie relaksuje, jak to dziubanie i wypychanie :) Moje czterołape dzieci pluszowe:

Grzecznie skrzydełka zakładają i natychmiast świat łagodnieje ;)

Idę się zrelaksować przy pracy.
Na obiad gołąbki, kolejna wojna z potworem gwarantowana :P

Buziaki
Wasza A.

Wewnętrzny niepokój.

W wielu względach dobraliśmy się z moim I. jak w korcu maku. Podobieństwo charaketerów, priorytetów i wewnętrznych potrzeb uwidacznia się na wielu płaszczyznach. Taki sam męczy nas też duchowy owsik, co to nie pozwala spokojnie usiedzień na pupie nawet w dzień wolny. Nie lubimy marnowania czasu, oj nie. Jeśli tylko samopoczucie funkcjonowania nie utrudnia, to zaleganie w pozycji wyluzowanej dłużej, niż 15 minut, raczej nie przejdzie. Ja łapy wiecznie zajęte mieć muszę. Pewnie dlatego nieregularnie odwiedzam nawet przekochaną moją Panią Luizę, która stara się zapanować nad chaosem moich włosów. Wysiedzenie dwóch godzin na fryzjerskim fotelu stanowi dla mnie spore wyzwanie ;)
Weekend w wersji leniwej też raczej się nie udaje. Miałam ci ja odpoczywać zawzięcie, ale świr wewnętrzny wygrał. Nie ma co się lenić, kiedy cele ambitne wytyczone, a czasu nie więcej, a mniej z każdą chwilą nam dane. Była weekendowa burza myśli, a za planem działanie iść musi.
Dziubnęło się więc małe co nieco, a od poniedziałku znowu z kopyta ruszam do pracowni.
CZEŚĆ PRACY RODACY!!!

Taka mała zapowiedź tegorocznych świąt. Za oknem bieli się nie spodziewam, więc przynajmniej w domu bialutko będzie z kapką szarości i srebra.

  Będą świąteczne poduszkowce i pledy.

Drobiazgi też będą różniaste, a te z haftem powstały póki co w dwóch wersjach kolorystycznych,

Na ten moment ciesię się jeszcze jesienią, a od czasu do czasu oblatuję pchle targi w poszukiwaniu skarbów vintage do świątecznego wystroju.

Uwielbiam te stare cacuszka, ech... Nowy sprzęt nie ma w sobie tyle uroku, no i psuje się przeważnie zaraz po zakończonej dacie gwarancji. Kiedyś bardziej przykładano się nawet do produkcji takiego młyneczka. Prosta konstrukcja i wszystko działa jak należy mimo upływu  wielu lat.

Cały tydzień przede mną i planuję wycisnąć go jak cytrynkę, do ostatniej kropelki/chwilki.

Miłego tygodnia wszystkim życzę i śmigam do maszyny :)

Buziaków 101
Wasza A.