Pluć pestkami siedząc na gałęzi...

Stary dom, pruskie mury i piaskowiec.

Niezbyt duży, ale ze stodołą i małym sadem.

Przed domem ławka.

Żadne cudo, parę desek pachnących słońcem i deszczem.

Za domem trochę drzew, jabłonki i grusza.

Pod gruszą stół.

Drewniany stół na toczonych nogach.

Blat ma duży, żeby pomieścić paru zacnych gości.

Na stole puchata, pachnąca drożdżówka,

do której osy lecą jak zaklęte... wiedzą co dobre;)

Pranie suszy się na sznurkach rozciągniętych między drzewami

Pościel dosycha kołysząc się lekko. Będzie nas usypiać tym wiatrem.

Z rosnącej parę metrów dalej czereśni zwisają dwie nogi... bose nogi.

Patrząc za dyndającymi beztrosko nogami, spomiędzy gałęzi wyłania się... Ania.

Ania, czyli ja, zwana też Anką, Andzią a przez pana I.- jego Anulką :)

W dłoniach książka, ale nie byle jaka książka...

"Dzieci z Bullerbyn" :)

I co z tego, że wiosen już 35 zaliczyłam?

Ktoś ma z tym jakiś problem?!

Mój sad i moje decyzje.

"Dzieci z Bullerbyn" uwielbiam i nikomu nic do tego.

Nareszcie mam czas na czytanie.

Siedzę więc na tej gałęzi połykając strona po stronie.

Połykam też czereśnie, bo drzewo tego roku wyjątkowo obrodziło

i czerwone kuleczki kuszą z każdej strony.

Połykam i beztrosko pluję pestkami prosto z drzewa na zielony dywan.

Nie wypada?

No i co?

Jestem szczęśliwa.

Dyndam więc nogami (słowo dyndam jakoś właśnie wyjątkowo przypadlo mi do gustu;),

pluję na boki i pozwalam sobie cieszyć się, że żyję.

Tutaj oddycha się głębiej, tu wszystko ma smak i zapach.

Tu uśmiecham się do życia całym garniturem zębów.

Mój kawałek świata.

Prosty, daleki od luksusu i przepychu.

Dany na chwilę od losu, bo życie pędzi jak wariat.

Nie obchodzi mnie, czy komuś się taka podobam,

bosa, z drzewa dyndająca i bezczelnie szczęśliwa,

Nie ważne czy jestem wyczesana zgodnie z aktualnymi trendami,

czy bluzka z dołem gra, czy gryzą się kolorem.

Tu nie ważne czy ktoś mnie taką  lubi, czy nie.

Ważne, że przy tym stole usiądę razem z tymi, którzy mnie kochają

i którzy dla mnie są wszystkim.

Napchamy policzki drożdżówą i popijemy kompotem z rabarbaru.

I siedzieć będziemy do późnej nocy rozmawiając o tym i owym.

A później wtulę głowę w poduszkę i to ramie, które mnie wspiera

i uśniemy spokojni o jutro...

Ktoś mi dzisiaj powiedział, żebym częsciej mówiła o swoich marzeniach.

Może faktycznie wypowiadanie ich na głos sprawi, że spełnią się szybciej ;)

W poszukiwaniu naszego kawałka świata jedziemy w najbliższą niedzielę:)

Trzymajcie kciuki :)

Dam znać oczywiście jeśli coś znajdziemy.

Ciężar betonu otaczającego nas w Legnicy ze wszech stron, przygniata co raz bardziej.

Lubię to miasto, ale nie chcę poświęcić mu życia.

Niektórzy marzą o karierze, dalekich podróżach, majątku...

Moje marzenia są proste, zawsze były.

Rodzina, mąż-przyjaciel, dzieci, dom, niebieskie niebo nad głową.

Życie jest zbyt fajne, żeby spędzić je na gonitwie za czymść więcej.

Tęskniąc za dalekimi podróżami można przegapić to, co ma się pod samym nosem.

Życie w mieście uwiera mnie w duszę.

Za dużo czasu spędzam w aucie, w drodze gdzieś tam...

Nie chcę dłużej tak biegać.

Nie chcę ciągle wdrapywać się na to czwarte piętro i zamykać jak w klatce.

Chcę usiąść na ławce i niespiesznie strugać gruszkę,  jeść ją smakując powoli ,

gmerać bosą stopą w trawie i czuć, że życie nie ucieka mi między palcami, 

że mam czas poczuć jego smak i zapach.

To właśnie moje marzenie.

Marzenie lepsze o tyle, że podzielone na pół z panem I. :)

Dobrze jest nucić tą samą melodię i iść wspólną dróżką zaplatając się palcami w jedno jabłko...

 Konieczność dopasowywania się do reszty przestanie mnie obchodzić już całkiem

Stworzę własną kolekcję mody sielsko- wiejsko -owocowej;)

ubrana w uśmiech, słońce na skórze, korale z czereśni i coś tam na grzbiecie, żeby golizną nie straszyć;)

powitam Was w naszych progach :)

Zapraszać będzięmy tych, którzy myślą i czują,

tych z ogromnymi sercami i głowami pełnymi pomysłów.

Tych, którzy z pozoru nie pasują nigdzie indziej :)

Dla nich drożdżówki będę piekła najpyszniejsze, bo dzieląc się szczęściem, można je pomnażać:)

(ot taka ciekawa  matematyka ;)

To sie nagadałam... ,czereśnie zjedzone (zostaly mi tylko kolczyki ;)

czas zabrać się za pracę twórczą.

Zostawiam Was zatem miłego wieczoru życząc

Pozdrawiam i ściskam czereśniowo:)

Wasza A.