I'm sooo lucky:)))))

No i zleciał mi miesiąc cały....

Dawno nie pisałam i w sumie nie wiem od czego zacząć.

 

Może zatem od sprawy najważniejszej.

Tatko mój, po chwilach pełnych grozy, dwóch operacjach,

po diagnozie, że w 3/4 nie żyje,

po OIOM'ie, zapaleniu otrzewnej i paru zdrowotnych wyrokach,

jest z nami :)

Wymodlone, wyproszone- drugie życie.

Różne opinie słyszy się na temat szpitali, opieki medycznej.

My swoją też już mamy.

Gdyby nie parszywy stosunek do pracy lekarza rodzinnego

dramatów byłoby mniej.

Jednak nie o smutnych sprawach dzisiaj chcę mówić, lecz o dobrych.

Dzisiaj chcę Wam powiedzieć o aniołach z OIOM'u i oddziału chirurgii onkologicznej

Legnickiego Szpitala Wojewódzkiego.

Wierzcie mi, tam naprawdę latają anioły,

kobiety, które z pełnym poświęceniem, troską, życzliwością i ogromnym zrozumieniem

dbają o swoich pacjentów.

Pielęgniarki na OIOM'ie, siostrzyczki kochane, które najczulszym ruchem ręki gładzą policzki

leżących w śpiączce ludzi.

Sama to widziałam.

Moim tatką też opiekowały się jak rodzina najbliższa.

Te aniołki więcej wiedzą o pacjentach niż lekarze

i za to ich serce myślę, że miejsce w raju mają

lub zagwarantowane mieć powinny.

Ja w imieniu swoim i rodziny, dziękuję im z całego serca.

 

 

 

 

Muszę Wam powiedzieć, że ja to mam jednak szczęście.

Ogromniaste wręcz szczęście :)

 

W konkursie organizowanym przez Green Canoe i sklep Wonder Home

wygrałam cudeńka prawdziwe

 

Mam ściereczkę przesłodką, rękawicę kuchenną i fartuch :)

Wszystkie te rzeczy pochodzą od Green Gate

i są naprawdę bajeczne!

A mój wiersz, który wywalczył dla mnie miejsce drugie, znajdziecie tutaj Wonder Home

 

Szczęście raz jeszcze dopisało mi też w candy u Kasi

z Kasiarzynkowego świata

I co tu do mnie przyjechało?

Pojemnik na herbatkę, śliczny, blue, emaliowany :)

i kubeczki-miseczki w ilości sztuk dwie :)

 

Razem z cudeńkami Green Gate tworzą śliczny komplet :)

Mój majątek powiększył się zatem znacznie.

Farciara ze mnie,  prawda?;)

 

A z tym szczęściem to jest tak...

Przede wszystkim trzeba w nie uwierzyć i napakować głowę i serce myślą pozytywną.

Wiem, to nie jest łatwe. Zwłaszcza jeśli kłody pod nogami codzienność ścieli nam gęsto.

U mnie też nie zawsze było optymistycznie i z uśmiechem na ustach.

Całe wiadra łez wylanych i ciągle tłukąca się po głowie myśl-pytanie:

"Dlaczego tak jest?! Dlaczego innym życie układa się jak z nut, a u mnie ciągle pod górkę?!"

Zmiana myślenia potrafi jednak sprawić cuda.

Jeśli zatem czujecie, że macie pod górkę i że przed Wami ciągle schody i schody

zacznijcie patrzeć na nie jak na schody na sam szczyt.

Proste i skuteczne, przede wszystkim jednak nie testowane na zwierzętach ;)

lecz na mojej własnej, osobistej skórce :)))

W drogę na mój szczyt zakładam zatem różowe trampki

( a co tam, że najmłodsza to ja nie jestem ;) róż można nosić dożywotnio:)

 

 

Zabieram ze sobą coś jeszcze...

 

 

Nie jestem przesądna.

Przesądów się wyrzekłam, bo strasznie komplikują życie,

a przede wszystkim dlatego, że chrześcijanin wiarę powinien mieć

ukierunkowaną w inną stronę, niż jakieś tam gusła i zabobony.

Koniczynki jednak lubię bardzo.

Nie traktuje ich jak talizmany, o nie.

Nastrajają mnie jednak filozoficznie i optymistycznie.

Popatrzcie na każdy swój dzień jak na kępkę koniczyny.

Niby nic takiego, zwykła kępka.

W wielu z nich jednak odszukać można takie właśnie małe symbole szczęścia.

Wśród setek zielonych trójlistnych znaleźć jedną taką, niezwykłe zjawisko-

czterolistną koniczynkę.

Jak w dniu całym, wśród setek chwil, z których się składa. Jedna chwila wyjątkowa.

tyle wystarczy, żeby z wielu takich zbudować wielkie szczęście.

Niektóre z nich mniejsze, większe, niektóre idealne, inne podgryzione przez ślimaki.

Ze szczęściami małymi bywa tak samo, może czasem trochę felerków mają, ale jednak są ;)

Moja Natalka ostatnio żaliła się, że nigdy czterolistnej nie znalazła,

że ja ciągle, a ona jeszcze ani jednej...

Powiedziałam jej jednak, że musi lepiej się przyjrzeć, przypatrzeć powoli i na pewno znajdzie.

Z wielkim tryumfem zakomunikowała mi, po wizycie na działce dziadków, że znalazła sztuk dziewięć, w tym nawet jedną pięcio i jedną sześciolistną :)))

Z naszą codziennością jest dokładnie tak samo.

Te szczęścia małe przydarzają się nam codziennie, tylko nie zawsze je dostrzegamy.

Pędzimy jak szaleni nie wiadomo za czym, a tu pod nosem samym takie cuda.

Łatwiej dostrzegają je ci, którzy doświadczyli dramatów.

Choroba w rodzinie, czyjaś śmierć sprawiają, że zwalniamy na moment.

Później doceniamy codzienność, te najprostsze sprawy.

Nie czekajmy jednak na dramaty, żeby szczęście docenić.

Zwolnijcie czasem swój bieg i tak po prostu złapcie swoje szczęście za rękę,

idźcie z nim/nią na spacer

i przytulajcie mocno do serca mówiąc "Kocham Cię" jak często się da!

A na spacerze zegnijcie czasem kolana pochylając się nad koniczyną

i uśmiechnijcie się w duchu do siebie i do mnie ( na pewno poczuję:)

Uśmiechnijcie się też do życia, bo jest niezwykłe i pełne cudownych niespodzianek :)

 

Pozdrawiam i ściskam!

 

Wasza A.