Bo miś jest tylko misiem...

W trakcie studiów i sporo jeszcze czasu z dyplomem magistra w kieszeni 

pracowałam jako hostessa w supermarketach.

Tak to jest, jak ma się ręce i nogi, ale plecy zbyt wąskie, żeby być zatrudnionym na etacie.

Tym bardziej, że w moim mieście dla samotnych matek pracy jakby nie było.

No ale nie o tym dzisiaj.

Stałam godzinami, przeważnie po 10 dziennie, za szaloną kwotę 3,50 na godzinę,

i obserwowałam przesuwający się przed moim nosem tłumek zakupowiczów.

Skłonność do gapienia się na ludzi i analizowania ich zachowań wykazywałam od dawna, 

a że czas zwalniał mocno w tej supermarketowej rzeczywistości, 

więc obserwacje stanowiły dla mnie swoistą rozrywkę.

Najbardziej w pamięć zapadł mi obraz misia...

No ale od początku może...

Stoję ja sobie i patrzę, a zza regałów wyłania się pani.

Nie jest to jakaś szczególna pani, chociaż jej zachowanie już za chwilę wywoła u mnie lekkie wzdryganie.

Idzie sobie wyżej wymieniona, macha przewieszoną przez ramię torebeczką i rozgląda się na prawo i lewo.

Nos zadarty nieco w górę, zapewne dla okazania  wyższości, nie reaguje zupełnie na moje

"Zapraszam do skosztowania czegoś tam... (czego to w tej chwili nieistotne, bo "przyjemność" miałam i z przeterminowanymi serkami, i ciasteczkami, których nawet pies by nie ruszył...)

Bez słowa "dziękuję", ignorując mnie totalnie, płynie dalej.

Pewnie popłynęła by w swoją stronę nie zapadając kompletnie w pamięć, gdyby nie to:

Oddaliwszy się metrów parę nagle spod tego zadartego nosa daje się słyszeć piskliwe:

"Misiu!!!!! No misiu pospiesz się!!!!!"

No i wylazł  Misiu  zza rogu.

Smętny wzrok, krok posuwisty, pozbawiony woli i godności, pchając wózek sklepowy.

Do tego właśnie misiu  nadaje się najlepiej, do pchania wózka.

Chociaż może ten wózek  tak właściwe ciągnie go za sobą, 

bo energii to w nim tyle, co w rozładowanym duracell'ku.

Ona, treserka misiów, pozbawiła go woli już dawno, bo w sumie po co mu to.

Przecież i tak jego pani wie najlepiej co mu potrzeba.

Misiu może ewentualnie wykazać się jeszcze przy kasie regulując długaśny i wypasiony rachuneczek.

Nie mam nic przeciwko słodkim zwrotom.

Można sobie "misiować" "rybkować" i "dziubdziusiować", czemu nie.

To "misiu" jednak w przestrzeni jakby nie patrzeć publicznej, wypadło jakoś nie takoś...

Może dlatego, że czułości w tym zwrocie nijak nie mogłam się doszukać...

Co gorsza treserek jest całkiem sporo w naszym społeczeństwie i przekarmianych mocno bezwolnych misiów również.

Dlaczego nie idą razem? Dlaczego w oczach misia radości zero?

Czy jego treserka pamięta jeszcze jak mu na imię, czy już może tylko to "misiu" zostało?

Nie wiem.

Wiem jednak, że ten obrazek niz wspólnego z partnerstwem i przyjaźnią w związku nie ma.

Mną ten widok wzdrygał za każdym razem.

Z moim I. zdecydowanie wolę iść pod rękę gdziekolwiek iść by nam przyszło.

Misiowi życzę tylko, żeby przy okazji najbliższych świąt  i Wigilii zebrał się na odwagę i ludzkim głosem władając określił się, czy aby opisany stan rzeczy tak do końca mu pasuje ;)

Skoro misiowo w temacie misiaki pojawią się i na zdjęciach ;)

Tocząc walkę z czasem nadrabiam zaległości.

Jednak kiedy człowiekowi wiecznie zaganianemu wypadnie tydzień z życia, to nie wiadomo za co złapać się w pierwszej kolejności...

Robię więc wszystko na raz (przy okazji spory bałagan, ale to już norma...)

Nagie ciała gdzie okiem nie rzucić, prawie jak na plaży latem ;)

Wszystkich oczekujących na misiaki jeszcze o chwilkę cierpliwości proszę...

I na koniec trochę słodyczy ;)

Małe formy mają podstawowy plus: są małe :)

a to oznacza, że mogę zabierać je nawet w podróż i spokojnie wypychać, doszywać i dodziubywać...

Tym słodkim akcentem z Cottoni Candy Shop'u żegnam Was dzisiaj

i wracam do pracy ;)

Pozdrawiam i ściskam

Wasza A.